«Τα παραμύθια είναι κάτι παραπάνω από αληθινά, όχι γιατί μας λένε ότι οι δράκοι υπάρχουν αλλά γιατί μας λένε ότι τους δράκους μπορούμε να τους νικήσουμε.»
Η Juliana Elyse Marin είναι μία παραμυθού από την Κολομβία που ταξιδεύει τον κόσμο, χρησιμοποιώντας ψέματα για να πει την αλήθεια. Αποφοίτησε από τη «Vivapalabra» σχολή αφήγησης στην πόλη Μεντεγίν, και τώρα ταξιδεύει όλο τον κόσμο σε μια πορεία αναζήτησης και ανακάλυψης της αφήγησης σε άλλους πολιτισμούς. Έχει γράψει πάνω από 50 διηγήματα για περιοδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, και έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις αφήγησης και εργαστήρια στην Κολομβία, το Μεξικό, την Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Κύπρο και την Βρετανία.
Είστε από την Κολομβία, στην άλλη άκρη του κόσμου. Τι σας φέρνει στην Ελλάδα και στην Κέα;
Μετά την αποφοίτησή μου από την Σχολή Αφήγησης Vivapalabra της Κολομβίας, συνειδητοποίησα ότι είχα ακόμα πολλά να μάθω και έτσι ξεκίνησα μια πορεία αναζήτησης και ανακάλυψης της αφήγησης σε άλλους πολιτισμούς. Από τον Δεκέμβριο φέτος, ταξιδεύω μόνη συμμετέχοντας σε διάφορες αφηγηματικές εκδηλώσεις στην Ευρώπη. Χρηματοδοτώ τις περιπλανήσεις μου λέγοντας ιστορίες στον δρόμο. Ο δρόμος αυτός λοιπόν με οδήγησε στην Κέα. Κανείς δεν ξέρει που θα με πάει μετά!
Είστε απόφοιτος της Σχολής Προφορικής Αφήγησης Vivapalabra που βρίσκεται στο Medellin. Πείτε μας μερικά πράγματα για την απόφασή σας να γίνετε αφηγήτρια αλλά και για την σχολή σας;
Πάντοτε αγαπούσα τα παραμύθια. Δεν ήξερα όμως ότι μπορεί κανείς να γίνει παραμυθάς, έτσι σαν παιδί ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας. Η συγγραφή όμως είναι πολύ μοναχικό έργο και εμένα μου αρέσει η επαφή με τον κόσμο. Μια μέρα είδα σε μια βιβλιοθήκη μιαν ανακοίνωση για ένα διαγωνισμό αφήγησης από την Vivapalabra. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Δεν το πιστεύω, υπάρχει τέτοιο πράγμα;» Δήλωσα συμμετοχή και προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά ανακάλυψα μια επαγγελματική σχολή αφήγησης και ένα ολόκληρο δίκτυο ανθρώπων που έβγαζαν το ψωμί τους λέγοντας παραμύθια. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω και από τότε αυτό κάνω.
Τι είδους ιστορίες θα μας πείτε στην Κέα;
Διάφορες! Θα προσπαθήσω να καλύψω την Λατινική Αμερική με διαφορετικά είδη ιστοριών, από τους μύθους ως τη λογοτεχνία. Μερικές από τις ιστορίες αυτές είναι ακόμα ζωντανές, είναι ιστορίες που λέγονται χαμηλόφωνα, ψιθυριστά, επικίνδυνες ιστορίες που ακόμα δεν τολμώ να αφηγηθώ στην πατρίδα μου. Και για πρώτη φορά θα προσθέσω κάποιες βιωματικές ιστορίες από την παιδική μου ηλικία σε μια πόλη που πριν λίγο καιρό ακόμα θεωρούνταν η πιο επικίνδυνη πόλη στον κόσμο και για το πως ανακάλυψα την δική μου προσωπική ελευθερία.
Εκτός από αφηγήτρια, είστε και συγγραφέας. Οι ιστορίες σας έχουν δημοσιευθεί σε πολλές χώρες. Πως είναι να προσπαθεί κανείς να εκφράσει τα συναισθήματά του και να επικοινωνήσει σε μια ξένη γλώσσα;
Η μητέρα μου είναι Αμερικανίδα και ο πατέρας μου Κολομβιανός. Μεγάλωσα σε δίγλωσσο περιβάλλον. Προσωπικά, με διευκολύνει περισσότερο να γράφω στα Αγγλικά. Προτιμώ όμως να αφηγούμαι στα Ισπανικά. Προσπαθώ επίσης να μάθω και άλλες γλώσσες αλλά μερικές φορές αυτό μπορεί να έχει απροσδόκητα αποτελέσματα, όπως μια φορά στο Ισραήλ όταν επιχείρησα να ρωτήσω έναν ξεναγό για την ιστορία κάποιων Ρωμαϊκών μνημείων. Δυστυχώς όμως στην πραγματικότητα τον ρώτησα που θα μπορούσα να βρω οίκους ανοχής! Τελευταία μελετώ την Ελληνική γλώσσα… ευχηθείτε μου λοιπόν καλή τύχη!
Στην ιστοσελίδα Write CY, αναφέρεται ότι «γυρίζετε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τα ψέματα για να πείτε την αλήθεια». Πως ακριβώς το κάνετε αυτό;
Κάποτε, ένας σοφός είπε: «Τα παραμύθια είναι κάτι παραπάνω από αληθινά, όχι γιατί μας λένε ότι οι δράκοι υπάρχουν αλλά γιατί μας λένε ότι τους δράκους μπορούμε να τους νικήσουμε.»
Οι περισσότερες ιστορίες μου είναι φανταστικές και ορισμένες φορές έχω έρθει αντιμέτωπη με την καχυποψία και την εχθρότητα, ιδιαίτερα ορισμένων θρησκευτικών ομάδων γιατί: «Τα ζώα δεν μιλάνε, ξωτικά δεν υπάρχουν. Όλα αυτά που λες δεν συνέβησαν ποτέ. Είναι όλα ψέματα, ΨΕΜΑΤΑ. Τελεία και Παύλα». Οι ιστορίες που επιλέγω να αφηγηθώ ωστόσο είναι πάντοτε ιστορίες που σημαίνουν κάτι για μένα και που πιστεύω πως είναι σημαντικό να ακούσουν και οι άλλοι. Αν μιλήσεις όμως για αυτά τα πράγματα απλά, κανένας δεν θα θελήσει να σε ακούσει. Μπορεί μάλιστα, όπως συνέβαινε στην σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της Κολομβίας, να το πληρώσεις με τη ζωή σου. Αν όμως τυλίξεις την αλήθεια με τα χρώματα του παραμυθιού, μπορεί να περάσει τα σύνορα και να κρατήσει για πάντα. Οι κακοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το ψέμα για να κρύψουν την αλήθεια. Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν το ψέμα για να πουν την αλήθεια.
Θεωρείτε την μουσική ως ουσιαστικό και απαραίτητο κομμάτι της αφήγησης;
Μιαν ιστορία μπορείς να την αφηγηθείς σε πολλές γλώσσες. Μπορείς επίσης να συνδυάσεις διάφορες γλώσσες, λέξεις, μουσική και χορό για να πεις μια ιστορία με ακόμα πιο ζωντανό τρόπο. Το έχω δει να γίνεται με μεγάλη δεξιοτεχνία αλλά μέχρι στιγμής δεν χρησιμοποιώ μουσική στην αφήγησή μου. Θα ήθελα όμως να μάθω να ενσωματώνω στην αφήγησή μου και άλλες γλώσσες… ειδικά την γλώσσα της μαγείας.
Κατά την γνώμη σας, δικαιολογείται ο πόλεμος για την κατάκτηση της ελευθερίας ή θεωρείτε την ειρήνη ως πανανθρώπινο και ιερό ιδανικό;
Δύσκολα πράγματα με ρωτάτε! Αλλά αυτή είναι η δουλειά των παραμυθιών: να κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Εγώ όμως μεγάλωσα σε μια εποχή όπου δεν μπορούσες να μιλήσεις ανοικτά για τέτοια πράγματα και δεν έχω συνηθίσει ακόμα να το κάνω. Να μιλάω δηλαδή ανοικτά για τα πιστεύω μου.
Προτιμώ λοιπόν να αφήσω τις ιστορίες μου να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση. Ακούστε τις και αποφασίστε μόνοι σας.
Η Juliana Elyse Marin είναι μία παραμυθού από την Κολομβία που ταξιδεύει τον κόσμο, χρησιμοποιώντας ψέματα για να πει την αλήθεια. Αποφοίτησε από τη «Vivapalabra» σχολή αφήγησης στην πόλη Μεντεγίν, και τώρα ταξιδεύει όλο τον κόσμο σε μια πορεία αναζήτησης και ανακάλυψης της αφήγησης σε άλλους πολιτισμούς. Έχει γράψει πάνω από 50 διηγήματα για περιοδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, και έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις αφήγησης και εργαστήρια στην Κολομβία, το Μεξικό, την Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Κύπρο και την Βρετανία.
Είστε από την Κολομβία, στην άλλη άκρη του κόσμου. Τι σας φέρνει στην Ελλάδα και στην Κέα;
Μετά την αποφοίτησή μου από την Σχολή Αφήγησης Vivapalabra της Κολομβίας, συνειδητοποίησα ότι είχα ακόμα πολλά να μάθω και έτσι ξεκίνησα μια πορεία αναζήτησης και ανακάλυψης της αφήγησης σε άλλους πολιτισμούς. Από τον Δεκέμβριο φέτος, ταξιδεύω μόνη συμμετέχοντας σε διάφορες αφηγηματικές εκδηλώσεις στην Ευρώπη. Χρηματοδοτώ τις περιπλανήσεις μου λέγοντας ιστορίες στον δρόμο. Ο δρόμος αυτός λοιπόν με οδήγησε στην Κέα. Κανείς δεν ξέρει που θα με πάει μετά!
Είστε απόφοιτος της Σχολής Προφορικής Αφήγησης Vivapalabra που βρίσκεται στο Medellin. Πείτε μας μερικά πράγματα για την απόφασή σας να γίνετε αφηγήτρια αλλά και για την σχολή σας;
Πάντοτε αγαπούσα τα παραμύθια. Δεν ήξερα όμως ότι μπορεί κανείς να γίνει παραμυθάς, έτσι σαν παιδί ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας. Η συγγραφή όμως είναι πολύ μοναχικό έργο και εμένα μου αρέσει η επαφή με τον κόσμο. Μια μέρα είδα σε μια βιβλιοθήκη μιαν ανακοίνωση για ένα διαγωνισμό αφήγησης από την Vivapalabra. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Δεν το πιστεύω, υπάρχει τέτοιο πράγμα;» Δήλωσα συμμετοχή και προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά ανακάλυψα μια επαγγελματική σχολή αφήγησης και ένα ολόκληρο δίκτυο ανθρώπων που έβγαζαν το ψωμί τους λέγοντας παραμύθια. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω και από τότε αυτό κάνω.
Τι είδους ιστορίες θα μας πείτε στην Κέα;
Διάφορες! Θα προσπαθήσω να καλύψω την Λατινική Αμερική με διαφορετικά είδη ιστοριών, από τους μύθους ως τη λογοτεχνία. Μερικές από τις ιστορίες αυτές είναι ακόμα ζωντανές, είναι ιστορίες που λέγονται χαμηλόφωνα, ψιθυριστά, επικίνδυνες ιστορίες που ακόμα δεν τολμώ να αφηγηθώ στην πατρίδα μου. Και για πρώτη φορά θα προσθέσω κάποιες βιωματικές ιστορίες από την παιδική μου ηλικία σε μια πόλη που πριν λίγο καιρό ακόμα θεωρούνταν η πιο επικίνδυνη πόλη στον κόσμο και για το πως ανακάλυψα την δική μου προσωπική ελευθερία.
Εκτός από αφηγήτρια, είστε και συγγραφέας. Οι ιστορίες σας έχουν δημοσιευθεί σε πολλές χώρες. Πως είναι να προσπαθεί κανείς να εκφράσει τα συναισθήματά του και να επικοινωνήσει σε μια ξένη γλώσσα;
Η μητέρα μου είναι Αμερικανίδα και ο πατέρας μου Κολομβιανός. Μεγάλωσα σε δίγλωσσο περιβάλλον. Προσωπικά, με διευκολύνει περισσότερο να γράφω στα Αγγλικά. Προτιμώ όμως να αφηγούμαι στα Ισπανικά. Προσπαθώ επίσης να μάθω και άλλες γλώσσες αλλά μερικές φορές αυτό μπορεί να έχει απροσδόκητα αποτελέσματα, όπως μια φορά στο Ισραήλ όταν επιχείρησα να ρωτήσω έναν ξεναγό για την ιστορία κάποιων Ρωμαϊκών μνημείων. Δυστυχώς όμως στην πραγματικότητα τον ρώτησα που θα μπορούσα να βρω οίκους ανοχής! Τελευταία μελετώ την Ελληνική γλώσσα… ευχηθείτε μου λοιπόν καλή τύχη!
Στην ιστοσελίδα Write CY, αναφέρεται ότι «γυρίζετε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τα ψέματα για να πείτε την αλήθεια». Πως ακριβώς το κάνετε αυτό;
Κάποτε, ένας σοφός είπε: «Τα παραμύθια είναι κάτι παραπάνω από αληθινά, όχι γιατί μας λένε ότι οι δράκοι υπάρχουν αλλά γιατί μας λένε ότι τους δράκους μπορούμε να τους νικήσουμε.»
Οι περισσότερες ιστορίες μου είναι φανταστικές και ορισμένες φορές έχω έρθει αντιμέτωπη με την καχυποψία και την εχθρότητα, ιδιαίτερα ορισμένων θρησκευτικών ομάδων γιατί: «Τα ζώα δεν μιλάνε, ξωτικά δεν υπάρχουν. Όλα αυτά που λες δεν συνέβησαν ποτέ. Είναι όλα ψέματα, ΨΕΜΑΤΑ. Τελεία και Παύλα». Οι ιστορίες που επιλέγω να αφηγηθώ ωστόσο είναι πάντοτε ιστορίες που σημαίνουν κάτι για μένα και που πιστεύω πως είναι σημαντικό να ακούσουν και οι άλλοι. Αν μιλήσεις όμως για αυτά τα πράγματα απλά, κανένας δεν θα θελήσει να σε ακούσει. Μπορεί μάλιστα, όπως συνέβαινε στην σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της Κολομβίας, να το πληρώσεις με τη ζωή σου. Αν όμως τυλίξεις την αλήθεια με τα χρώματα του παραμυθιού, μπορεί να περάσει τα σύνορα και να κρατήσει για πάντα. Οι κακοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το ψέμα για να κρύψουν την αλήθεια. Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν το ψέμα για να πουν την αλήθεια.
Θεωρείτε την μουσική ως ουσιαστικό και απαραίτητο κομμάτι της αφήγησης;
Μιαν ιστορία μπορείς να την αφηγηθείς σε πολλές γλώσσες. Μπορείς επίσης να συνδυάσεις διάφορες γλώσσες, λέξεις, μουσική και χορό για να πεις μια ιστορία με ακόμα πιο ζωντανό τρόπο. Το έχω δει να γίνεται με μεγάλη δεξιοτεχνία αλλά μέχρι στιγμής δεν χρησιμοποιώ μουσική στην αφήγησή μου. Θα ήθελα όμως να μάθω να ενσωματώνω στην αφήγησή μου και άλλες γλώσσες… ειδικά την γλώσσα της μαγείας.
Κατά την γνώμη σας, δικαιολογείται ο πόλεμος για την κατάκτηση της ελευθερίας ή θεωρείτε την ειρήνη ως πανανθρώπινο και ιερό ιδανικό;
Δύσκολα πράγματα με ρωτάτε! Αλλά αυτή είναι η δουλειά των παραμυθιών: να κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Εγώ όμως μεγάλωσα σε μια εποχή όπου δεν μπορούσες να μιλήσεις ανοικτά για τέτοια πράγματα και δεν έχω συνηθίσει ακόμα να το κάνω. Να μιλάω δηλαδή ανοικτά για τα πιστεύω μου.
Προτιμώ λοιπόν να αφήσω τις ιστορίες μου να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση. Ακούστε τις και αποφασίστε μόνοι σας.
